15 กุมภา
นาฬิกาปลุก ตี 3 ครึ่ง ตื่นมาง่วงมาก ตอนกลางคืนก็นอนเกือบเที่ยงคืนได้ เพราะต้องนัดกับภูริให้แน่นอน สรุปนอนไปแค่ 3-4 ชั่วโมงเท่านั้นเอง ตื่นมาก็อาบน้ำแต่งตัว จัดของบางอย่างที่ต้องใช้ตอนเช้าใส่กระเป๋า กว่าจะออกจากบ้านได้ก็ ตี 4 นิดๆ ป๊ากับม้าขับรถออกมาส่งถึง สนามบิน ระหว่างทางนั่งรถอยู่ ก็แอบรู้สึกลัวนิดๆ เพราะว่าต้องเดินทางคนเดียว (อีกแล้ว) แต่คราวนี้ไปประเทศที่ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาที่พูดกันได้ทั่วไปด้วย แถมคนนั้นคนนี้ก็บอกว่าจะหลงนะ ระวังดีๆ แต่เอาเหอะ มาถึงขนาดนี้แล้ว จะถอยได้ยังไงใช่ไหม ต้องสู้หน่อย ไปถึงประมาณเกือบตี 5 ได้ จำได้อยู่อย่างเดียวว่า ไป United Airline แต่ flight ไหนเนี่ยก็ลืม ไปถึง ก็เข้าแถวตามระเบียบ รอสักพักเพื่อ check-in ระหว่างยืนรอ ก็เห็นเครื่องรูปร่างประหลาดวางอยู่หน้าทุก counter คราวก่อนที่ไปยังไม่เคยเห็นเครื่องแบบนี้เลย สงสัยจะเป็น technology ใหม่มั้ง พนักงานก็เอา passport มา scan อะไรสักอย่างในเครื่องนั้น ช่างมันเถอะ เอาไว้ถึงคิวก็รู้เองเครื่องอะไร
รออยู่ไม่ถึง 15 นาที ก็ถึงคิว เดินเข้าไป จะยื่น e-ticket ที่เค้าออกให้กับพนักงาน เค้าบอกว่าไม่ต้องเอาแค่ passport พอ อะฮะ ก็ยื่น passport ไป คุณพนักงานก็ scan ไปที่เครื่องนั้น สักพักข้อมูลการเดินทางของเราว่า flight ไหนอะไร นั่งตรงไหน ก็จะขึ้นมา พอดีอยากจะเปลี่ยนที่นั่งไม่อยากนั่งตรงกลาง เลยบอกขอย้ายที่นั่ง ก็ได้ที่นั่งติดริมทางเดิน ก็ยังดีวะ อย่างน้อยก็เข้า-ออกง่าย จริงๆ อยากได้ที่นั่งริมหน้าต่าง ด้านซ้ายมือ เพราะว่าไปอ่านหนังสือมา เค้าบอกว่าถ้านั่งด้านนั้น จะเห็นภูเขาไฟฟูจิ ตอนช่วงใกล้ถึงโตเกียว ในเมื่อไม่ได้ก็ไม่เป็นไร check-in เสร็จ ก็ผ่าน immigration โบกมือ bye bye ม้ากับป๊า แล้วเข้าไปเดินดูของเล็กน้อยที่ duty free แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจ จริงๆ กะจะไปเติมน้ำหอม อะ ไม่ใช่ละ
ตัดมาที่บนเครื่องเลยดีกว่า ก่อนหน้านั้นก็ไม่มีอะไร ก็เป็นปกติก่อนขึ้นเครื่องจะต้องตรวจนั้นตรวจนี้ โดยเฉพาะ United นี่จะตรวจมากเป็นพิเศษ คือตรวจกันถึงที่ตรง gate เลย ไม่รู้ว่าจะตรวจอะไรกันหนักหนา บนเครื่อง เนื่องจากเป็น flight เช้า อาหารที่เสริฟ์ก็จะเป็นอาหารเช้า กับอาหารว่างเท่านั้น ไม่มีอาหารเที่ยง มื้อเช้า ก็มีให้เลือกระหว่าง ข้าวผัดแกงเขียวหวานไก่ กับ scramble egg คุณแอร์บนเครื่องก็เป็นคนไทยหมด ผู้โดยสารหลายคนก็เป็นคนไทย แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแอร์ทั้งหลายถึงได้ใส่ภาษาอังกฤษใส่เรากันหมดทุกคน ส่วนเด็กญี่ปุ่นที่นั่งข้างๆ คุณเธอพูดไทยใส่เค้าเต็ม แล้วเค้าก็ทำหน้างง ก็เพื่อไม่ให้แอร์ หน้าแตก ก็เลยพูดอังกฤษตอบละกัน เค้าจะได้ไม่เสียหน้า กลับมาที่อาหารเช้า
หลังการกินข้าวผัดแกงเขียวหวานไก่ ซึ่งรู้สึกเหมือนผ่าน microwave มา 10 รอบ ข้าวบางส่วนเนี่ย กรอบ จนเกือบไหม้ ก็พยายามหลับทันที แต่ก็หลับไม่ค่อยสนิท ตื่นมาอีกทีใกล้ถึงละ กัปตันประกาศว่าเครื่องจะ land ถึงญี่ปุ่นตอน 13:50 อ้าวตาย ที่ plan ไว้มันจะถึง ตอนบ่าย 2 กว่าๆ ไม่ใช่หรอ ที่แพลนเอาไว้มันผิดหรอเนี่ย กูอีกแล้ว แต่ก็ดีถึงเร็วหน่อย เพราะภูริบอกว่า ยิ่งเย็นรถจะคนเยอะมาก ระหว่างนั้นก็เห็นลุงๆ ญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่ง มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วฮือฮา ชี้อะไรกันใหญ่ ก็เดาว่า คงจะเห็นภูเขาไฟฟูจิแน่เลย อยากเห็นบ้างจัง และแล้ว เครื่องก็ลงสู่ประเทศญี่ปุ่นด้วยความปลอดภัยตามเวลาที่กัปตันประกาศ
นาฬิกาปลุก ตี 3 ครึ่ง ตื่นมาง่วงมาก ตอนกลางคืนก็นอนเกือบเที่ยงคืนได้ เพราะต้องนัดกับภูริให้แน่นอน สรุปนอนไปแค่ 3-4 ชั่วโมงเท่านั้นเอง ตื่นมาก็อาบน้ำแต่งตัว จัดของบางอย่างที่ต้องใช้ตอนเช้าใส่กระเป๋า กว่าจะออกจากบ้านได้ก็ ตี 4 นิดๆ ป๊ากับม้าขับรถออกมาส่งถึง สนามบิน ระหว่างทางนั่งรถอยู่ ก็แอบรู้สึกลัวนิดๆ เพราะว่าต้องเดินทางคนเดียว (อีกแล้ว) แต่คราวนี้ไปประเทศที่ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาที่พูดกันได้ทั่วไปด้วย แถมคนนั้นคนนี้ก็บอกว่าจะหลงนะ ระวังดีๆ แต่เอาเหอะ มาถึงขนาดนี้แล้ว จะถอยได้ยังไงใช่ไหม ต้องสู้หน่อย ไปถึงประมาณเกือบตี 5 ได้ จำได้อยู่อย่างเดียวว่า ไป United Airline แต่ flight ไหนเนี่ยก็ลืม ไปถึง ก็เข้าแถวตามระเบียบ รอสักพักเพื่อ check-in ระหว่างยืนรอ ก็เห็นเครื่องรูปร่างประหลาดวางอยู่หน้าทุก counter คราวก่อนที่ไปยังไม่เคยเห็นเครื่องแบบนี้เลย สงสัยจะเป็น technology ใหม่มั้ง พนักงานก็เอา passport มา scan อะไรสักอย่างในเครื่องนั้น ช่างมันเถอะ เอาไว้ถึงคิวก็รู้เองเครื่องอะไร
รออยู่ไม่ถึง 15 นาที ก็ถึงคิว เดินเข้าไป จะยื่น e-ticket ที่เค้าออกให้กับพนักงาน เค้าบอกว่าไม่ต้องเอาแค่ passport พอ อะฮะ ก็ยื่น passport ไป คุณพนักงานก็ scan ไปที่เครื่องนั้น สักพักข้อมูลการเดินทางของเราว่า flight ไหนอะไร นั่งตรงไหน ก็จะขึ้นมา พอดีอยากจะเปลี่ยนที่นั่งไม่อยากนั่งตรงกลาง เลยบอกขอย้ายที่นั่ง ก็ได้ที่นั่งติดริมทางเดิน ก็ยังดีวะ อย่างน้อยก็เข้า-ออกง่าย จริงๆ อยากได้ที่นั่งริมหน้าต่าง ด้านซ้ายมือ เพราะว่าไปอ่านหนังสือมา เค้าบอกว่าถ้านั่งด้านนั้น จะเห็นภูเขาไฟฟูจิ ตอนช่วงใกล้ถึงโตเกียว ในเมื่อไม่ได้ก็ไม่เป็นไร check-in เสร็จ ก็ผ่าน immigration โบกมือ bye bye ม้ากับป๊า แล้วเข้าไปเดินดูของเล็กน้อยที่ duty free แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจ จริงๆ กะจะไปเติมน้ำหอม อะ ไม่ใช่ละ
ตัดมาที่บนเครื่องเลยดีกว่า ก่อนหน้านั้นก็ไม่มีอะไร ก็เป็นปกติก่อนขึ้นเครื่องจะต้องตรวจนั้นตรวจนี้ โดยเฉพาะ United นี่จะตรวจมากเป็นพิเศษ คือตรวจกันถึงที่ตรง gate เลย ไม่รู้ว่าจะตรวจอะไรกันหนักหนา บนเครื่อง เนื่องจากเป็น flight เช้า อาหารที่เสริฟ์ก็จะเป็นอาหารเช้า กับอาหารว่างเท่านั้น ไม่มีอาหารเที่ยง มื้อเช้า ก็มีให้เลือกระหว่าง ข้าวผัดแกงเขียวหวานไก่ กับ scramble egg คุณแอร์บนเครื่องก็เป็นคนไทยหมด ผู้โดยสารหลายคนก็เป็นคนไทย แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแอร์ทั้งหลายถึงได้ใส่ภาษาอังกฤษใส่เรากันหมดทุกคน ส่วนเด็กญี่ปุ่นที่นั่งข้างๆ คุณเธอพูดไทยใส่เค้าเต็ม แล้วเค้าก็ทำหน้างง ก็เพื่อไม่ให้แอร์ หน้าแตก ก็เลยพูดอังกฤษตอบละกัน เค้าจะได้ไม่เสียหน้า กลับมาที่อาหารเช้า
 | ||
| Air: Would you like to have for breakfast, sir? Today we have fried rice with chicken and %#&*%eight. (ด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษจ้า บวกกับความอ่อนแอ่ภาษาอังกฤษของข้าพเจ้า ก็ฟังอีกอย่างไม่ออกมันคืออะไร ได้ยินแค่ eight งั้นก็เอาอันที่ฟังออกละกัน) Me: Fried rice please. (แอร์ก็ยกข้าวมาให้ แล้วก็หันไปถามเด็กญี่ปุ่นข้างๆ ว่า) Air: จะรับอะไรดีคะ วันนี้เรามีข้าวผัดแกงเขียวหวาน กับไข่คนคะ Japanese Boy: ..... (อึ้ง) (อ่อ ไอ้ %#&*%eight นี่มันก็คือ Scramble Egg นี่เองนะหรอ) | ||
 |
หลังการกินข้าวผัดแกงเขียวหวานไก่ ซึ่งรู้สึกเหมือนผ่าน microwave มา 10 รอบ ข้าวบางส่วนเนี่ย กรอบ จนเกือบไหม้ ก็พยายามหลับทันที แต่ก็หลับไม่ค่อยสนิท ตื่นมาอีกทีใกล้ถึงละ กัปตันประกาศว่าเครื่องจะ land ถึงญี่ปุ่นตอน 13:50 อ้าวตาย ที่ plan ไว้มันจะถึง ตอนบ่าย 2 กว่าๆ ไม่ใช่หรอ ที่แพลนเอาไว้มันผิดหรอเนี่ย กูอีกแล้ว แต่ก็ดีถึงเร็วหน่อย เพราะภูริบอกว่า ยิ่งเย็นรถจะคนเยอะมาก ระหว่างนั้นก็เห็นลุงๆ ญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่ง มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วฮือฮา ชี้อะไรกันใหญ่ ก็เดาว่า คงจะเห็นภูเขาไฟฟูจิแน่เลย อยากเห็นบ้างจัง และแล้ว เครื่องก็ลงสู่ประเทศญี่ปุ่นด้วยความปลอดภัยตามเวลาที่กัปตันประกาศ
credit picture from http://www.united.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น